1:72 Airfix 06021 Blackburn Buccaneer S.2C RN Plastic Modelbouwpakket

De machtige Blackburn Buccaneer was een van de meest capabele low-level strike-vliegtuigen van de Koude Oorlog.

Deze kwam oorspronkelijk in 1962 in dienst bij de Royal Navy om de aanzienlijke dreiging van een enorm Sovjet-marine-uitbreidingsprogramma tegen te gaan. In plaats van de verlammende kosten te dragen van het bouwen van eigen schepen om deze dreiging het hoofd te bieden, was het Britse denken destijds om hun nieuwe aanvalsvliegtuig te gebruiken om de Sovjetschepen te vernietigen met een combinatie van conventionele en nucleaire wapens. De Buccaneer, die in staat was tot extreem hoge snelheden op een laag niveau, bleek het ideale vliegtuig te zijn om de landen van het Warschaupact scherp te houden, ook al werden de prestaties van de eerste zeerovers die in dienst kwamen aangetast door een gebrek aan vermogen van hun twee de Havilland Gyron Junior-motoren.

De Buccaneer, die opereerde vanaf de dekken van relatief kleine vliegdekschepen in Groot-Brittannië, moest sterk zijn en zijn robuuste, no-nonsense ontwerpbenadering werd tamelijk effectief onderstreept door de fabricage- en vluchttestprocedure van het vliegtuig. Gebouwd in Blackburn Aviation's Brough-faciliteit, werd elke geassembleerde Buccaneer over de weg vervoerd en achter een vrachtwagen op zijn eigen onderstel getrokken. Ze zouden een reis maken van ongeveer 16 mijl door kronkelende landweggetjes en over bruggen met scherpe bochten naar de Holme-on-Spalding Moor-faciliteit van het bedrijf, waar ze de laatste controles en vluchttests zouden ondergaan.

De Buccaneer S.2 was een veel verbeterd platform met een gemodificeerde vleugel, een grotere brandstofcapaciteit en een paar krachtige Rolls Royce Spey-motoren om de meeste problemen aan te pakken die ervoor zorgden dat de vroege vliegtuigen hun volledige potentieel niet realiseerden. Deze nieuwe variant voorzag de Fleet Air Arm van een werkelijk uitzonderlijk stakingsvliegtuig, dat uitblonk in de lage omgeving waarin het moest opereren. Een bijzonder nuttig ontwerpkenmerk voor een vliegtuig dat voornamelijk boven water opereerde, was het type schietstoel in de Buccaneer - in het geval van een greppel zou de stoel nog steeds vuren, zelfs als het vliegtuig onder water stond. Toen de Royal Navy in 1978 hun grotere vliegdekschepen stopzette, werden hun geliefde Buccaneers overgedragen aan de zorg van de Royal Air Force, die al bewonderaars waren van de vele kwaliteiten die dit vliegtuig bezat en dankbaar waren voor deze toename van hun inventaris. Tegen het einde van de jaren zeventig beschikte de Blackburn Buccaneer op zijn hoogtepunt over niet minder dan zes Royal Air Force Squadron